ESCOITAMOS

28 de febrero


Esta semana hemos celebrado el aniversario de nuestra fundadora Santa Joaquina de Vedruna.
Joaquina fue madre, nada más y nada menos que de nueve hijos, a todos cuidó y acompañó a lo largo de su vida. Su amor de madre, esposa y, posteriormente, monja, es el origen de una gran familia.

Una familia de educadores, alumnos, padres y madres, hermanas que procura seguir el legado que ella nos ha dejado, un Amor que nunca dice basta.
Cierra los ojos y  piensa en un segundo por quién te has sentido acompañado, escuchado, amado, aconsejado a lo largo de tu vida en el colegio; puedes anotarlo en tu cuaderno paso a paso..
Cierra los ojos y piensa a quién has admirado, de quién has aprendido un gesto, con quién te has reído a carcajadas, con quién has llorado, a quién has abrazado…
Después de haber escuchado esta carta, que seguro podríamos compartir queremos desear buen viaje a nuestros alumnos de segundo de Bachillerato que esta noche viajan a Roma. Disfrutad mucho de este merecido viaje de fin de curso, de etapa, aprovechad estos días con vuestros compañeros de tantos años.

Buen viaje también  todos los que vais a disfrutar en nuestro querido Candelario, de sus paisajes, su calma y ese esplendor de una buena convivencia.

A todos, buena mañana, felices carnavales.


7 de febreiro

Buenos días:

Ayer decía Sabela que era el último 6 de Febrero que disfrutaba en el colegio como alumna, como ella unos cuantos chicos y chicas más dejaban pasar un día más de curso de segundo de Bachillerato. Muchas celebraciones, encuentros, recreos, clases...toda una vida formándose y llenando un presente para vivir un futuro.
 En el colegio promovemos el compromiso, el respeto y el amor hacia los demás para un futuro mejor.
Dice Nelson Mandela que “La educación es el arma más poderosa que puedes usar para cambiar el mundo”
Para muchos el último día del bocadillo y para otros el primero. Vuestra educación, formación, sensibilidad, respeto, saber…se nutre en estas paredes centenarias.
Muchos de vuestros mejores amigos saldrán de estas aulas, ilusiones, sueños que se van perfilando..una parte importante de vuestra vida.
El ganador del Goya a mejor actor revelación por su papel en 'Campeones', Jesús Vidal, dice  que el discurso con el que emocionó a toda España al recoger el Goya, estaba muy pensado y hecho con el corazón. 
Ojalá nuestros discursos, nuestras aulas y pasillos se hagan desde el corazón también.
En muchos colegios, asociaciones, centros juveniles hacemos campañas para luchar contra el hambre. Una de las más importantes es la de los Bocatas, la Operación Bocata o Bocata Solidario…

EVANGELIO: Lucas 10, 25-37
«En esto un doctor de la ley se levantó y, para ponerlo a prueba, le preguntó: -Maestro, ¿qué debo hacer para heredar la vida eterna? Jesús le contestó: -¿Qué está escrito en la ley? ¿Qué es lo que lees? Respondió: -Amarás al Señor tu Dios con todo tu corazón, con toda tu alma, con todas tus fuerzas, con toda tu mente, y al prójimo como a ti mismo. Entonces le dijo: -Has respondido correctamente: obra así y vivirás. Él, queriendo justificarse, preguntó a Jesús: -¿Y quién es mi prójimo? Jesús le contestó: -Un hombre bajaba de Jerusalén a Jericó. Tropezó con unos asaltantes que lo desnudaron, lo hirieron y se fueron dejándolo medio muerto. Coincidió que bajaba por aquel camino un sacerdote y, al verlo, pasó de largo. Lo mismo un levita, llegó al lugar, lo vio y pasó de largo. Un samaritano que iba de camino llegó a donde estaba, lo vio y se compadeció. Le echó aceite y vino en las heridas y se las vendó. Después, montándolo en su cabalgadura, lo condujo a una posada y lo cuidó. Al día siguiente sacó dos denarios, se los dio al posadero y le encargó: Cuida de él, y lo que gastes de más te lo pagaré a la vuelta. ¿Quién de los tres te parece que se portó como prójimo del que cayó en manos de los asaltantes? Contestó: -El que lo trató con misericordia. Y Jesús le dijo: -Ve y haz tú lo mismo».




29 de enero 2019

Buenos día a todos.
Es una suerte poder saludaros a todos a la vez desde aquí, desde la megafonía, y es una suerte hacerlo precisamente en la semana de la Paz. Mañana tendremos  una de las celebraciones más importantes de nuestro curso escolar. Todo el colegio se reunirá para pedir esa Paz que a todos nos hace tanta falta.


Este curso os hemos propuesto que descubráis los virus que atacan nuestra convivencia pacífica. Y es así como en cada una de las aulas hemos conseguido aislar el que más nos está incordiando: Así que Peleonius, Gritín, Indiferentitis, Competitións, Racismo, Falsirius, T-Rex, Macacox, Peleoso, Egotauro, Escuchamal, Hablador, Aspirocompa, egoistón y un montón de ellos más, están ya identificados, y a partir de ahora que se preparen porque los vamos a deshacer con sus correspondientes vacunas.


El objetivo de este año es crecer, pero crecer no solo por fuera. Crecer por dentro, que  significa: dejar que valores como el de la paz, la amistad, la tolerancia y la convivencia me llenen el corazón y alejen de nosotros esos otros violentosvirus. Así que ya sabéis cuando detectéis que alguno de los ellos quiere atacarnos, ponerle remedio con la vacuna que habéis descubierto.


Y ya que estamos, podemos aprovechar este medio para pedir a Jesús que nos ayude en este trabajo:


Jesús, Enséñame a querer a los demás
Enséñame a perdonar,
Ayúdame a decir siempre la verdad
Ayúdame a ser generoso,
a regalar abrazos y sonrisas.
y ayúdanos a cuidar de nuestro planeta.
Amén


Espero que tengáis no sólo un hermoso día de la Paz, sino una hermosa vida llena de Paz.

10 de enero 2019

Buenos días:
Será Feliz Año Nuevo  si miras el año como algo inédito, lleno de posibilidades irrepetidas  e irrepetibles, que nunca se han dado.


Si miras el año como un paisaje que nunca has cruzado, como una tierra virgen que  aún no has conquistado, en la que cada día caerá un rayo nuevo de sol que no ha salido nunca, sino que saldrá especialmente para ti y para ese momento.


Si sabes andar con capacidad de sorpresa;
si comprendes de verdad  que tú nunca eres lo mismo, que tu corazón no envejece si tú no lo entablillas; que cada segundo del futuro es un mensaje de Alguien que está más allá del tiempo, aunque ya lo tienes en el corazón.


Si sientes que el amor y la alegría están vivos en algún rincón de tu conciencia y quieres caminar siempre por la vida  siendo tú feliz y haciendo felices a los demás.


Si crees que Dios es bueno y te ama incondicionalmente o al menos te gustaría creerlo.
Si crees que el hombre es bueno o al menos te gustaría creerlo…
¡Feliz Año Nuevo!
Este año nuevo, hazte nuevo.
Reduce tu ansiedad, cultiva tu alma, riega de ternura tus sentimientos,.
No te mires en los otros: La envidia es un cáncer que mina tu autoestima. Sé  creativo.
Mírate a ti mismo:  haz fructificar tus talentos. Sé solidario con los demás. Huye de actitudes egoístas.
Cuida tu lengua: emplea un lenguaje cortés. Habla  siempre bien de los demás. Sé comprensivo.
No desaproveches  tu tiempo: No te dejes hipnotizar. No anules tu capacidad de soñar.
Centra tu vida en bienes no perecederos: Cultiva el placer de la lectura. Ama el silencio, en él te encontrarás contigo mismo.
Cuida tu salud: Evita obsesiones. Practica el ejercico físico.
Ejercita tu espíritu. Sé amable, generoso, compasivo...
No te rindas ni te desanimes por el mundo que te rodea:  Sé fuerte, estás llamado a transformarlo.
Elimina de tu mente todos los prejuicios:  No discrimines. Sé tolerante practica la empatía, la serenidad y el optimismo.
Preserva el medio ambiente: Es nuestra casa común. Asómbrate de toda la belleza que te rodea.
Guarda un tiempo de tu día: Para hacer un huequito a Dios. Es tu compañero de camino.










4 DE OCTUBRE

Buenos días: llevamos ya una parte recorrida del curso y quizás estamos entrando en una rutina que a veces nos hace perder de vista a aquellos que están a nuestro lado. El compañero, el amigo, la familia…pueden quedar en segundo plano si realmente nos entregamos a nuestro quehacer diario.

Te propongo esta historia que nos puede hacer reflexionar un poco.

Había una vez, hace cientos de años, en una ciudad de Oriente, un hombre que una noche caminaba por las oscuras calles llevando una lámpara de aceite encendida.
La ciudad era muy oscura en las noches sin luna como aquella. En determinado momento, se encuentra con un amigo. El amigo lo mira y de pronto lo reconoce.
Se da cuenta de que es Guno, el ciego del pueblo. Entonces, le dice:
- ¿Qué haces Guno, tu ciego, con una lámpara en la mano? Si tú no ves.
Entonces, el ciego le responde:
- Yo no llevo la lámpara para ver mi camino. Yo conozco la oscuridad de las calles de memoria. Llevo la luz para que otros encuentren su camino cuando me vean a mí... No solo es importante la luz que me sirve a mí, sino también la que yo uso para que otros puedan servirse de ella.

Cada uno de nosotros puede alumbrar el camino para uno y para que sea visto por otros, aunque uno aparentemente no lo necesite. Alumbrar el camino de los otros no es tarea fácil...

Muchas veces en vez de alumbrar oscurecemos mucho más el camino de los demás. Si toda la gente encendiera una luz, el mundo entero estaría iluminado y brillaría día a día con mayor intensidad. Tenemos en el alma el motor que enciende cualquier lámpara, la energía que permite iluminar en vez de oscurecer...
Está en nosotros saber usarla...Está en nosotros ser Luz y no permitir que los demás vivan en las tinieblas... Intenta ser “luz”.
La semana que viene nuestros chicos de Bachiller tendrán la experiencia de hacer el camino de Santiago, gracias al esfuerzo, ilusión y entrega de sus tutores y profesores. Será una convivencia,  de encuentro para conocerse y conocernos.
Se dice que al hacer el camino avanzas un paso importante en la vida, sufres un cambio, una pequeña metamorfosis. Cada uno lleva en la mochila sus propias piedras (todos tenemos) un deseo, una promesa, una dificultad que superar. Camina con ella y tras el esfuerzo déjala atrás, puede convertirse en arena del desierto.
Camina con los ojos, los oídos y el corazón abiertos. Acércate a los peregrinos, aprende algo de ellos. Deja que se conmueva tu corazón.
Mucho ánimo a todos los que vais a marchar juntos, un recuerdo también a aquellos que no toman el relevo y siguen en su silla, sin caminar, sin escuchar.
Todos estáis ahí, ambos.
Unos  alumbrando; otros dejando que la luz pase a vuestro lado sin rozar. La vida es tan larga y tan rica en experiencias que algún día lo hará.
Busquemos momentos felices y profundos con aquellos con los que compartimos la vida, sed luz. Sed CAMINO.
¡Que pases un buen día!




jueves, 18 de octubre
Buenos días: hace justo un año que contemplábamos estupefactos la dantesca escena de los incendios que nos tuvieron en vilo durante día y noche, amenazaron nuestra seguridad, destruyeron gran parte de nuestra querida tierra gallega, incluso terminaron con la vida de cuatro personas.Desde entonces los desastres naturales, incendios fuera de control e injustificados, el cambio climático…se nos presentan como una nueva realidad.
Aquellos incendios que rodearon Vigo destruyeron cientos de hectáreas de terreno, el verdor de nuestros montes, y algunos hogares. Ya ha pasado un año, y si miramos a nuestro alrededor qué vemos?
Algunas cicatrices superficiales, restos de monte quemado pero llenos de un tímido verde que empieza a resurgir, llenos de nueva vida que se asoma. La naturaleza sabia guiada por la mano de Dios acaba poniendo todo, finalmente, en su sitio.
Ha pasado un año también para ti; hay nuevos brotes de vida en tus pasos, ¿en qué has cambiado? ¿En qué has resurgido? ¿En qué te has superado?
Un nuevo curso comienza, el ciclo de la vida avanza, como la propia naturaleza. Déjate guiar como ella por la fuerza de la vida, crece, despierta tu esplendor, da vida a tu alrededor.
El domingo se celebrará en todo el mundo la Jornada Mundial de las Misiones, Domund 2018.
El DOMUND es una llamada de atención sobre la común responsabilidad de todos los cristianos en la evangelización e invita a amar y apoyar la causa misionera. En esta jornada del DOMUND vamos recordar a todos los misioneros que, repartidos por el mundo entero, son signo del amor de Dios a los hombres, especialmente a los más pobres; ellos son "misioneros de la misericordia". Nosotros podemos tener la identidad del misionero, que acompaña con amor y paciencia el crecimiento de las personas, compartiendo su día a día.
Para cada uno de nosotros hay una llamada y una respuesta, ejercemos la función de mensajeros,  mensaje que no es sólo  palabra,  mensaje  de “esperanza”, de “amor”, de “ayuda”, de “solidaridad”, de “futuro”. ¿Alguna vez habéis pensado que alguien ha sido enviado a vuestras vidas como un ángel salvador? Pues posiblemente él o ella sea un misionero para vosotros.
Todos tenemos un misionero dentro: cuando sentimos la necesidad de animar a un amigo que no se valora, de hacer sonreír , de dar vida. Somos misioneros del ánimo, misioneros de la felicidad, misioneros de la paz…

 Piensa en ti, en tus posibilidades, en tus “riquezas” personales… y proponte una misión y comprométete a ser misionero de ella durante las próximas semanas.


25 de octubre


Estes días de Santos e Defuntos sonche días do corazón. A memoria énchese de  imaxes queridas e dolorosas. Cada un pensa nos seus propios defuntos, cada un volve ver aos seus familiares desaparecidos, aos compañeiros de traballo perdidos. Sonche días tristeiros. Un quixera volver cara atrás.
 Querería estar preto das súas persoas queridas e volver con elas, como noutrora, a poñer unha vela ou un ramo de frores no camposanto, e rezar con eles unha pregaria sobre as tumbas dos mortos.
 Un quixera volver estar ao seu lado, sentir ao caer da tardiña a intimidade familiar. Antigamente, ben o sei, as familias adoitaban reunirse na tarde de Santos arredor da lareira, probaban o viño novo, pelaban e saboreaban as castañas asadas e rezaban xuntos o Rosario. E despois falaban. Falaban baixiño, con voz doce e boa: “Lémbraste? Lémbraste?”. E as imaxes das persoas desaparecidas semellaban tomar vida e vir casa a falar cos reunidos: mortos e vivos estaban xuntos naquela tarde triste e bendita. Mesmo os nenos estaban calados e escoitaban. E, tras a palabra, o silencio, aquel silencio insólito que facía xurdir tantas preguntas do máis profundo do corazón: ¿Por qué morreron?  ¿Onde estarán agora? ¿Todo remata así? ¿Por qué tanto cansar e morrer despois? Que é, entón, esta nosa vida que pasa, que corre, coma un río?  ¿E a onde vai?   ¿Cara outra vida? ¿ Cara cal?

Achégome a vós, saio ao voso encontro cando menos con esta voz para vos consolar, para vos dicir no nome de Cristo que a vida é Resurrección, que os mortos non están mortos. Dormen. Dormen un soño que separou o seu ser humano, pero non apagou as súas almas.... E a súa sorte feliz está asegurada para sempre, para sempre!”
A eucaristía que celebramos este luns fíxonos presentes a todos aqueles que lembramos. Algúns ainda tendes que aprender a estar nunha iglesia, a participar correctamente na celebración respetando os momentos sagrados. Pouco a pouco irá sendo así.
Busquemos no noso interior momentos de acougo, fala contigo mesmo, atópate, e se tes ese don, atópate con Deus.
Deixa que Deus se achegue a ti, no teu camino, na túa vida.


15 de novembro

A veces se da esta paradoja: cuanto más podemos, menos hacemos; cuanto más tenemos, menos aprovechamos. Y nos quedamos perplejos viendo cómo hay personas que, en medio de grandes dificultades personales, económicas o del tipo que sean, consiguen sacar lo mejor de sí mismos y alcanzar metas que parecían fuera del alcance de sus posibilidades.
Si puedo hacer, hoy, alguna cosa,
si puedo realizar algún servicio, si puedo decir algo bien dicho, dime cómo hacerlo, Señor. Si puedo arreglar un fallo humano, si puedo dar fuerzas a mi prójimo, si puedo alegrarlo con mi canto, dime cómo hacerlo, Señor. Si puedo ayudar a un desgraciado, si puedo aliviar alguna carga, si puedo irradiar más alegría, dime cómo hacerlo, Señor


(Grenville Kleiser)
                                                                              
. ¿Cuántas veces acabas tu día y tienes la sensación de que no has hecho nada? ¿Cuántas veces dejas de estudiar con la sensación de que no has aprendido nada? Si tienes esa sensación, en la mayoría de los casos el problema es debido al tiempo dedicado en temas que no son importantes y debido a la escasa concentración que tenías durante el tiempo que destinabas a estudiar o trabajar… Los ladrones de tiempo están continuamente acechando, buscan presas fáciles, momentos de aburrimiento, de tensión o estrés al enfrentarse al temario para el próximo examen… ¿Sabes cuál es el coste de ceder a estos ladrones de tiempo? El tiempo es irrecuperable e irremplazable y gestionar el tiempo es gestionar la vida. Y esto es clave, ya que los ladrones de tiempo contribuyen significativamente a que no cumplamos con nuestros objetivos personales, de estudios, profesionales, familiares o sociales… Replantéatelo, ¿quieres seguir perdiendo tu tiempo ? Te propongo que  aunque suponga esfuerzo, te centres en lo que en cada momento realizas y adoptes una actitud proactiva (actitud en la que el sujeto  asume el pleno control de su conducta de modo activo).

Permíteme, Señor, aprovechar el tiempo que tengo para cumplir con mis obligaciones, aún en los momentos de más desánimo.
Permíteme, Señor, aprovechar el tiempo que tengo y la oportunidad que se me ofrece para formarme como un futuro gran profesional.
Permíteme, Señor, aprovechar el tiempo de ocio que tengo para poder disfrutar plenamente de mis relaciones con los amigos.
Permíteme, Señor, aprovechar el tiempo que tengo para disfrutar de los momentos que comparto con mi pareja.
Permíteme, Señor, aprovechar el tiempo que tengo para ayudar a mi familia y generar momentos de unión y alegría.
“No somos seres humano con experiencia espiritual, somos seres espirituales con experiencia humana” teihlard de Chardin